Hz. Ömer Üçüncü bölümde, İslam’ın Mekke’deki varlığının daha da görünür hale gelmesiyle birlikte toplumdaki gerilim doruk noktasına ulaşır. Müslümanlara yönelik zulüm organize bir boyuta taşınırken, Kureyş’in ileri gelenleri bu yeni inancı bastırmak için stratejik adımlar atmaya başlar. Bu ortamda Hz. Ömer, İslam’a karşı yürütülen baskı mekanizmasının merkezinde yer alır ve sert tutumunu artırır.
Hz. Ömer’in sertliği, onun adalete olan bağlılığıyla tezat oluşturan bir çatışma içinde yansıtılır. O, bir yandan toplumda düzenin korunmasından yana bir figür olarak hareket ederken, diğer yandan İslam’ın özellikle zayıflara verdiği değer karşısında rahatsızlık duyar. Bu rahatsızlık, onun içsel sorgulamalarının da başlangıcıdır. Ancak henüz bu sorgulamalar bastırılmış durumdadır; Ömer, bu dine karşı çıkmanın kendince “haklı” bir mücadele olduğuna inanmaktadır.
Müslümanların Habeşistan’a hicreti de sahnelenir. Baskıdan bunalan bazı sahabeler, Hz. Muhammed’in izniyle güvenli bir bölge olarak gördükleri Habeşistan’a gitmeye karar verir. Hicret sahneleri, izleyiciye İslam’ın nasıl bir direnişle karşılaştığını ve Müslümanların inançları uğruna nelere katlandığını etkileyici bir şekilde gösterir.
Hz. Ömer ise bu göçü “bir tehdit unsuru” olarak görmeye başlar. O, artık sadece bireysel bir inanç olarak değil, toplumsal bir dönüşüm hareketi olarak algıladığı İslam’a karşı daha radikal önlemler alınması gerektiğini savunur. Kendi iç dünyasında ise adalet duygusuyla toplumsal statükoyu koruma arzusu arasında sıkışmış bir karakter olarak öne çıkar.
Hz. Ömer’in ruhsal gerginliğini, dış dünyadaki kargaşayla paralel şekilde yansıtırken, aynı zamanda İslam’ın ilk yıllarındaki dramatik mücadeleye tarihsel bir derinlik kazandırır. İnanç, direnç ve vicdan ekseninde gelişen sahneler, izleyiciye duygusal bir bağ kurma fırsatı sunar.